دزد دوچرخه (۱۹۴۸) (۱)
(1948) Ladri di Biciclette
کارگردان: ویتوریو دسیکا
نویسنده: ویتوریو دسیکا / سزار زاواتینی / سوزو کچی دآمیکو / جراردو گویرری / اورسته بیانوچولی / آدولفو فرانچی
براساس داستانی از لویجی بارتولینی
تهیه‌کننده: پرودوزیونی دسیکا
ژانر: درام / تاریخی/ حماسی
محصول: ایالات متحده آمریکا
مدت: ۱۸۴ دقیقه
بخشی از افتخارات:
۱) برنده جایزه‌ی بفتا برای بهترین فیلم در سال ۱۹۵۰
۲) برنده‌ی جایزه‌ی گلدن گلوب برای بهترین فیلم خارجی در سال ۱۹۵۰
۳) برنده‌ی جایزه‌ی بادیل از جشنواره‌ی فیلم کپنهاگ برای بهترین فیلم غیر آمریکایی در سال ۱۹۵۱
۴) نامزد جایزه‌ی اسکار بهترین فیلم‌نامه‌ی اقتباسی از جشنواره‌ی فیلم آکادمی اواردز در سال ۱۹۴۹
۵) برنده‌ی جایزه‌ی هیئت داوران از جشنواره‌ی بین‌المللی فیلم لوکارنو در سال ۱۹۴۹
یک کشور بزرگ و باستانی، بعد از مدت‌ها از دست ظلم فاشیسم نجات یافته. در کشوری که در شرف نابودی بوده و ملتش زجر بسیار از دیکتاتوری و حماقت رهبران‌شان کشیده بودند، رهبرانی که نمی‌گذاشتند اخبار حقیقی جامعه انتشار یابد، حالا هنرمندانش مجالی تازه یافته بودند که حقیقت ِ جاری در بطن جامعه را نشان جهانیان بدهند و درد و ظلمی که بر کشور و مردم‌شان رفته را فریاد کنند.
بله، و این‌چنین بود که سینمای نئورئالیسم در ایتالیا متولد شد و فیلم‌سازان بزرگ این کشور، فیلمهایی متحول‌کننده را خلق و نام‌شان را تا ابد در تاریخ سینمای جهان ثبت کردند. فیلمهایی که تنها هدف‌شان، نشان دادن واقعیت‌های جاری در جامعه‌ی فلاکت‌زده‌ی ایتالیا بوده و به همین منظور، آگاهانه گروه فیلم‌ساز، پا به خارج از استودیوها گذاشتند و شروع به تصویر کردن وقایع ِ حقیقی در کوچه‌ها و خیابان‌ها و شهرها کردند.
فیلم دزدان دوچرخه که در ایران به نام دزد دوچرخه معروف است، یکی از فیلم‌های سینمای نئورئالیسم است که هنوز هم به حق، جزو برترین فیلم‌های تاریخ سینما، دسته‌بندی می‌شود.
داستان آنتونیو (لامبرتو ماجوریانی)، پدری زحمت‌کش و فقیر که با فروش ملحفه‌های خانه‌اش دوچرخه‌ی در گروی بانکش را آزاد می‌کند تا بتواند خرج خانواده‌اش را تأمین کند. تا همین‌جای قصه هم، قلب آدمی شدیدا به درد می‌آید. فیلم تصویری تیره از شرایط حاکم بر ایتالیا در آن زمان را توصیف می‌کند. کشوری که اخلاق در آن مرده و مردم آن‌قدر به تنگ آمده‌اند که فقط و فقط نجات خودشان از مرگ بر اثر گرسنگی را بر هر چیز دیگری رجحان می‌دهند و ویتوریو دسیکا، باهنرمندی تمام، فروپاشی اخلاقی و اجتماعی در کشورش را با این فیلم، نشان می‌دهد.
فیلمی که سکانس پایانی‌اش تکان‌دهنده است. یعنی زمانی که پدر دست پسرکش را می‌گیرد و با هم در خیابان، آهسته راه می‌روند. پسرک به پدرش که ناامید است و به مرده‌ای متحرک می‌ماند عاجزانه نگاه می‌کند. پدری درمانده که اشک می‌ریزد و بی‌هدف راه می‌رود و همراه با پسرش در ازدحام آدمی‌هایی هم‌درد و هم‌رنج با خود، گم می‌شود.
فیلم دزد دوچرخه، یکی از تاثیرگذارترین فیلم‌های تاریخ سینماست. فیلمی بسیار دقیق با میزانسنی فوق‌العاده که توانست تاثیری شگرف در افکار عمومی و در هنر هفتم بگذارد و سینمای موج نو را سبب شود.
پی‌نوشت:
۱) برای دریافت اطلاعات بیشتر در مورد فیلم «دزد دوچرخه» اینجا کلیک کنید.
