نام کتاب: مجنون لیلی
نویسنده: ابراهیم نبوی (۱)
انتشارات: نشر عطائی
احتمالا همه‌ی شما با رمان نامه‌نگارانه و دنباله‌دار بابا لنگ‌دراز آشنا هستید. رمانی عاشقانه که شخصیت اصلی داستان، جودی ابوت، احساساتش را در نامه‌ها به مردی که خرج تحصیلش را داده، خالصانه و بی‌تکلف بیان می‌کند؛ احساساتی که اوج و فرود بسیار دارند و گاهی شادی و گاهی هم غم، در آن‌ها و بین کلماتی که جودی در نامه‌هایش نوشته، موج می‌زند.
این دقیقا روش و سبکی‌ست که ابراهیم نبوی برای نوشتن کتاب مجنون لیلی از آن بهره برده. امیر ندایی، مردی متأهل و مدیر یک موسسه، دل‌باخته‌ی لیلا ارجمند، همکار جوانش شده و رابطه‌ی جدی‌ای که بین آن‌ها با نامه‌نگاری ِ اداری آغاز می‌شود، به آشنایی بیشتر، عشق آتشین، ازدواج و سپس جدایی می‌انجامد.
از جمله نقدهایی که به کتاب مجنون لیلی وارد آمده، یک‌سویه بودن آن است. تنها چیزی که اط طبان لیلا داریم، نامه‌ی آخر کتاب است و اصلا کاراکتر لیلای قصه برای خواننده روشن نمی‌شود؛ او صامت است و حرفی نمی‌زند و همه چیز از زبان و دیدگاه امیر گفته می‌شود.
البته می‌توان طور دیگری هم به این مورد نگاه کرد؛ رمان از دیدگاه مردی بیان می‌شود که متأهل است و حالا به هر دلیلی، تصمیم گرفته رابطه‌ای جدید را تجربه کند و از آن لذت ببرد. از این نمونه‌ها در جامعه کم نداریم، در جامعه‌ای مردسالار که گرفتارش شده‌ایم، پس طبیعی‌ست که در چنین جامعه‌ای فقط مردان نظر و دیدگاه‌شان را صریح بیان کنند و حق حرف زدن به زنان را ندهند! در نتیجه، به نظر این نوع انتخابی که نبوی برای نامه‌نگاری یک طرفه انجام داده، از قصد صورت گرفته تا بدی ِ فشاری که مردسالارن بر جامعه و زنان می‌آورند را آشکار سازد.
از نکات قابل توجه دیگر کتاب، اشاره به مناسبات فرهنگی و اجتماعی ِ رایج در کشور است و نویسنده با زبان طنز، نقدی به برخی از این مناسبات را در داستانش جا داده و طنازی کرده؛ درست مانند خطابه‌های ابتدایی هر نامه که وقتی پشت سر هم خوانده می‌شوند، یکی از دیگری بانمک‌تر است.
پی‌نوشت:
۱) برای دریافت اطلاعات بیشتر در مورد «ابراهیم نبوی» اینجا کلیک کنید.
