آینه بغل (۱۳۹۶)

آینه بغل (۱۳۹۶) (۱)

کارگردان: منوچهر هادی
نویسنده: بابک کایدان
تهیه‌کننده: منصور سهراب‌پور / امیر پروین حسینی
ژانر: کمدی/ اجتماعی
محصول: ایران
مدت: ۱۰۰ دقیقه

“توجه فرمایید،‌ با خواندن این مطلب، ممکن است داستان فیلم لو برود.”

چند روز پیش از تماشای فیلم آینه بغل جدیدترین ساخته‌ی منوچهر هادی، فیلم «وضعیت برد» (Brad’s Status) را دیدم. فیلمی در مورد بحران میان‌سالی یک مرد به‌نام بِرَد که فکر می‌کند دوستان ِ قدیمی‌اش از او در کار و زندگی به مراتب موفق‌تر عمل کرده‌اند. داستانی که جدا از دنبال کردن آرزوهای شخصی و کنار آمدن با بحران ِ خود کوچک بینی و..، به مسائل مالی و اختلاف طبقاتی هم می‌پردازد.

به نظر می‌رسد در دنیای امروز که رفاه و تفریح و سلامت و زندگی و حتی عشق هم به مادیات شدیدا وابسته شده است، بیشتر از قبل شاهد این نوع فیلم‌ها باشیم. البته که منظور اصلا این نیست که فیلم آینه بغل برداشتی از فیلم وضعیت برد است، بلکه فقط مثالی بود تا اهمیت سوژه‌هایی این‌چنین در این برهه از زمان نشان داده شود.

حداقل آینه بغل کمدی‌ست که می‌توان آن را همراه با خانواده دید و کمی خندید، گرچه که داستان بیشتر شبیه قصه‌ی دختر و پسر حاکم و دختر و پسر رعیت است و دیری نمی‌پاید که حقیقا این سطح از شکاف طبقاتی که در جامعه‌مان شاهدش هستیم، آزاردهنده می‌شود. ماجرای دست‌شویی یک خانه که مساحتش از خانه‌ای که یک زوج جوان می‌خواهند در آن زندگی مشترک‌شان را شروع کنند بیشتر است، چیزی نیست که بتوان به آن خندید و سرسری از کنارش گذر کرد. آینه بغل اتفاقا طنز تلخ است و رسالت طنز بودن به را تا حدود زیادی به جا آورده است. این فیلم در عین کمیک بودن، کمی هم تحقیرآمیز می‌شود و اکثریتی را در کشور نشان می‌دهد که سال‌هاست نادیده گرفته شده‌اند، همان‌طور که کاراکتر مرتضی (جواد عزتی) چند بار در دیالوگ‌هایش می‌گوید ما نود و شش درصدی هستیم.

این فیلم یادآور ِ فیلم کماست ـ البته با اغراق بسیار زیاد ـ که چند سال پیش اکران شد و در آن هم محمدرضا گلزار پسر متمول داستان بود و در کنار امین حیایی، زوج خوبی را تشکیل داده بودند؛ اما در این فیلم جواد عزتی حقیقتا می‌درخشد. بازی او همواره کنترل شده است و آن‌قدر طبیعی کمدی را بازی می‌کند که نقش‌هایش خنده‌دارتر از آب در می‌آیند. شاید بتوان در حال حاضر جواد عزتی را کمی بالاتر از رضا عطاران، بهترین بازیگر نقش‌های کمدی ایران دانست.

فیلم با کنایه زدن به سیاست خارجی ایران و ماجرای معروف و خبرساز ِ غذاهای ایرانی که مقامات ۵+۱ را تحت تاثیر ِ ذائقه‌ی ایرانیان قرار داده بود پیش می‌رود، گریزی به تاثیر شبکه‌های اجتماعی و اینفلوئنسرها و هوادارن ِ آنان می‌زند، سعی می‌کند مخاطب را با زرق و برق و نه دکوپاژی خوب تحت تاثیر قرار دهد،‌ در میانه کمی از ریتم و حال و هوای ابتدایی و به نسبت قوی‌اش می‌افتد و شاهرخ ِ (محمدرضا گلزار) بدخلق اول قصه، می‌شود محتاج محبت و همدردی و دوست مرتضی و در نهایت این فیلم، با پایانی رویایی و خوش به اتمام می‌رسد.

آینه بغل گرچه پر از ستاره است و به نظر برای ساختنش کلی هزینه شده و خنده‌دار هم هست؛ اما آن‌چه که بیش از هر چیز بعد از دیدنش در ذهن می‌ماند، تلخی‌هایی‌ست که در قالب طنز روی پرده‌ی سینما نقش بست و بیننده را به این فکر فرو می‌برد که در جامعه‌ی او واقعا چه خبر است؟!

پی‌نوشت:

۱)  برای دریافت اطلاعات بیشتر در مورد فیلم «آینه بغل» اینجا کلیک کنید.

ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ