سکوت بره‌ها (۱۹۹۱) (۱)
(The Silence of the Lambs (1991
کارگردان: جاناتان دمی
نویسنده: تد تلی
بر اساس کتاب «سکوت بره‌ها» از توماس هریس
تهیه‌کننده: رون بزمن / ادوارد ساکسون / کنث اوت
ژانر: ترسناک / دلهره‌اور / مرموز / جنایی-پلیسی
محصول: ایالات متحده آمریکا
مدت: ۱۲۰ دقیقه
بخشی از افتخارات:
۱) برنده‌ی جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد برای آنتونی هاپکینز در سال ۱۹۹۲
۲) برنده‌ی جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن برای جودی فاستر در سال ۱۹۹۲
۳) برنده‌ی جایزه‌ی اسکار بهترین فیلم‌نامه‌ی اقتباسی در سال ۱۹۹۲
۴) برنده‌ی جایزه‌ی اسکار بهترین کارگردانی در سال ۱۹۹۲
۵) برنده‌ی جایزه‌ی اسکار بهترین فیلم در سال ۱۹۹۲
۶) برنده‌ی جایزه‌ی گولدن گلوب برای بهترین بازیگر نقش اول زن فیلم درام در سال ۱۹۹۲
۷) برنده‌ی جایزه‌ی بفتا برای بهترین بازیگر نقش اول مرد در سال ۱۹۹۲
۸) برنده‌ی جایزه‌ی بفتا برای بهترین بازیگر نقش اول زن در سال ۱۹۹۲
کتاب‌های موفق و پر فروش، همواره یکی از سوژه‌ها و طرح داستان‌های وسوسه کننده، برای فیلم‌نامه‌نویسان بوده است؛ اما این بدان معنی نیست که همیشه فیلم‌نامه‌ی خوبی از روی این کتاب‌ها نوشته شود و اگر هم فیلم‌نامه خوب باشد، الزامی نیست که فیلم از نظر هنری، گیشه یا هر دو موفق باشد؛ مانند فیلم دوزخ محصول سال ۲۰۱۶ (۲) که نه فیلم‌نامه‌ی خوبی داشت و نه فیلم خوبی از آب درآمد. از این نمونه‌ها کم نیست و اندک مواردی‌ست که هم فیلم‌نامه و هم فیلم، به مانند کتاب، موفق بوده‌اند مانند فیلم سکوت بره‌ها.
سکوت بره‌ها، فیلمی‌ست هنرمندانه و شدیدا نفس‌گیر که اگر آن را دیده باشید، تصور بازیگران دیگری جز جودی فاستر و آنتونی هاپکینز در نقش‌های کلاریس استارلینگ و دکتر هانیبال لکتر، برای‌تان سخت خواهد بود، البته که قبل از هاپکینز، برایان کاکس و بعدا از او مدس میکلسن و گاسپر اولیل، نقش لکتر را بازی کردند؛ ولی هیچ‌کدام به محبوبیت و تاثیرگذاری ِ هاپکینر در نقش ِ روان‌شناس نابغه و دیوانه، نائل نشدند. نگارنده که سکوت بره‌ها را برای اولین در هشت سالگی دیده، هنوز هم با دیدن صورت و چشمان زیبای هاپکینز وحشت سراپایش را فرا می‌گیرد و صدای بر هم خوردن سریع ِ دندان‌های دکتر لکتر، در سرش می‌پیچد و احتمالا این همان اثری بوده که عوامل فیلم می‌خواستند روی بیننده بگذارند و حداقل در مورد نگارنده، بسیار موفق عمل کرده‌اند؛ وحشتی دل‌چسب و فراموش نشدنی.
دمی، توانسته در طول فیلم مرموز بودن و ترس را در تمام نماها و صحنه‌ها حفظ کند و از هاپکینز بازی ِ بسیار خوبی بگیرد تا کاراکتر دکتر لکتر را به‌عنوان قاتلی قسی القلب؛ اما دوست‌داشتنی تصویر کند، پارادکسی که دکتر لکتر ِ جاناتان دمی را برای همیشه جاودانه ساخت.
سکوت بره‌ها، دو سکانس فوق‌العاده دارد که احتمالا همین دو سکانس، تاثیر زیادی را روی داوران جشنواره‌ها از جمله جشنواره‌ی فیلم آکادمی اواردز گذاشته؛ یکی فرار دکتر از سلولش با حرکات حساب شده‌ی او و کشتن ِ وحشیانه‌ی نگهبانان درحالی‌که با خونسردی و شادی مشغول گرفتن جان آن‌هاست و از نبوغ خود لذت می‌برد و دیگری سکانس پایانی که استارلینگ ِ تنها و هراسان، در تاریکی مطلق، فقط با شنیدن صدای نفس‌های قاتل، او را می‌کشد.
سکوت بره‌ها فیلمی روان‌شناسانه، تمیز، قوی و در عین حال هشداردهنده است که داستان دو قاتل و رویارویی آنان با قانون را نقل می‌کند، یکی از دست قانون فرار می‌کند و دیگری در دامش می‌افتد. فیلمی در سینمای وحشت که نمی‌توان دوستش نداشت و در موقیعیت‌های گوناگون، آن را به یاد نیآورد، مخصوصا آن نگاه ِ پر شرر ِ آنتونی هاپکینز را در نقش هانیبال لکتر.
پی‌نوشت:
۱) برای دریافت اطلاعات بیشتر در مورد فیلم «سکوت بره‌ها» اینجا کلیک کنید.
۲) برای مطالعه ی نقد و بررسی فیلم «دوزخ» در همین سایت اینجا کلیک کنید.
