کوپال-پوستر (۱۳۹۵)

احمد کوپال (لوون هفتوان) با تنها کسی که برایش مانده، یعنی سگش هایکو (شارون)، در قلعه‌ی تنهایی‌اش زندگی می‌کند، خانه‌ای پر از اجساد؛ اجساد حیوانات نگون‌بختی که تاکسیدرمی شده‌‌اند تا نپوسند و شبیه به زندگان به نظر برسند، غافل از این‌که میان این همه جسد، خودِ کوپال و همین چند جانداری که با او در قلعه‌اش زندگی می‌کنند، کم‌کم در حال پیوستن به متوفیانند.

کوپال مردی‌ست که بعد از مرگ فرزندش در خود شکسته، گرچه خودش فکر می‌کند با آن واقعه‌ی تلخ روبه‌رو شده و هضمش کرده؛ اما در واقعیت این‌گونه نیست. او نتوانسته با نبود فرزند کنار بیآید و وقتی که با مرد کلیدساز (پوریا رحیمی سام) حرف می‌زند ناخودآگاه طوری صحبت می‌کند که گویا  فرزندش، شاهزاده‌ی او، هنوز زنده است و در گوشه و کنار آن قلعه در حال بازی کردن است. او از همه عصبانی‌ست و قصد کرده جای خالی فرزند و بقیه‌ی عزیزانی که از خود رانده را با هایکو و کارش پر کند. او آن‌قدر گوشت‌تلخ شده و بهانه‌جویی می‌کند که دیگر کسی برایش باقی نمانده؛ مسئله‌ای که اصلا برایش اهمیت ندارد تا که شب عید فرا می‌رسد و او را وادار به تغییر در زندگی و نگرشش می‌کند.

کوپال-پوستر:

طاها ذاکر (۳) برای فیلم کوپال پوستری کاملا مفهومی، زیبا و ترغیب‌کننده برای تماشای آن طراحی کرده؛ در حقیقت درست‌ترین تعریف از فیلم کوپال در این پوستر هویداست: «احمد کوپال و هایکو دو یار جدا ناشدنی و تنیده در هم و حتی شاید دو روی یک سکه»، دو یاری که در اثر سال‌ها معاشرت، حتی زبان بدن هم‌دیگر را هم به‌خوبی می‌دانند و گاهی با نگاه به هم، می‌توانند با یکدیگر حرف بزنند. دو دوست که به نظر نمی‌رسد روزی فرا رسد که بدون هم زیست کنند یا به عبارتی دیگر و بهتر، بدون هم دوام بیآورند؛ اما آیا در حقیقت چنین می‌شود؟

رنگ قرمزِ پوستر، خشونت و خون، و شکل صورت سگ که تراش خورده است، قواعد و نظم را یادآوری می‌کند، یک چهارچوبی که سخت است و شکستن آن ساده نمی‌نماید. ذاکر با دست بردن در صورت کوپال و سر و ته کردن بخشی از صورت، هم ابرو را در زیر چشم قرار داده، انگار که زیر چشم‌ها گود رفته و سیاه شده و هم حالت اصلی که ذهن انسان از چشم آدمی دارد را تغییر داده و فرم چشم‌ها را به چشم سگ نزدیک کرده و این‌چنین پوستری باذوق و البته کمی توهم‌زا آفریده.