تگزاس (جزیره‌ی تگزاس) (۱۳۹۶) (۱)
کارگردان: مسعود اطیابی
نویسنده: بابک کایدان / میثم کایدان
تهیه‌کننده: ابراهیم عامریان
ژانر: کمدی – اکشن
محصول: ایران
مدت: ۹۰ دقیقه
“توجه فرمایید، با خواندن این مطلب، ممکن است داستان فیلم لو برود.”
وقتی در سکانس اول فیلم تگزاس، سام درخشانی و پژمان جمشیدی، بدون کوچک‌ترین تغییری در ذات و بیان و بازی، نسبت به نقش‌هایی که در فیلم ِ خوب، بد، جلف ایفا کرده‌اند ظاهر می‌شوند، بی‌آنکه تیتراژ را دیده باشید هم می‌توان حدس زد به‌زودی، حمید فرخ‌نژاد به جمع آنان می‌پیوندد تا مثلث ِ کمدی ِ تگزاس را کامل کند. از آن‌جایی که حضور یک خانم زیبا و بلوند و چشم رنگی ِ فرنگی هم در فیلم من سالوادور نیستم جواب داده، پس مسلما تلفیق این دو کارآ خواهد بود، مخصوصا که لوکیشین اصلی در برزیل، کشوری پر از رنگ، زیبایی و شور و حال زندگی باشد و دخترک قصه هم با لهجه‌ی شیرینش فارسی صحبت کند.
مسلما فروش چنین فیلمی از تضمین شده هم آن طرف‌تر می‌رود و دوباره بازار ِ رقابت بین کمدی‌ها را به سمت یک الگوریتم مشخص هدایت می‌کند؛ کشور خارجی (ترجیحا برزیل)، لباس‌ها رنگارنگ و گریم‌های خنده‌آور، آرزوی مهاجرت و متمول شدن، لاف‌زنی‌های مدام و خلاصه استفاده از هر چیزی که فرنگی مآبانه باشد؛ از نام تگزاس! بر روی یک جزیره ـ حالا چرا باید چنین نامی روی یک جزیره‌ی دور افتاده گذاشته شود خدا می‌داند ـ گرفته تا ورود به خانه‌ی اسطوره‌ی فوتبال برزیل، پله و با حوله‌ی حمام ِ او قر ِ ریز ایرانی آمدن با آهنگ معروف و جنجال برانگیز ِ مایکل جکسون به‌نام «اهمیتی به ما نمی‌دهند». یک بازار شام ِ به تمام معنا. مخاطب با تمام ِ این‌ها و البته ناز کردن‌های دلبرانه‌ی بازیگر زن قصه، بمب‌باران می‌شود و چاره‌ای ندارد جز خندیدن؛ اصلا نمی‌توان به این ملغمه نخندید. ولی در کل، آیا تگزاس کمدی ِ بد‌ی‌ست؟
تگزاس هم مانند اکثر کمدی‌ها، شروعی خوب، میانه‌ای بانمک و پایانی کش‌دار و ضعیف دارد با این تفاوت که بااحتیاط می‌توان این فیلم را از رده‌ی کمدی‌های معروف به سخیف کنار گذاشت و از دیدنش لذت برد، مانند سکانس غسل تعمید در کلیسا و این‌که در همه جای جهان ایرانی پیدا می‌شود. (۲)
تا میانه، ریتم فیلم مناسب است و کارگردانی در صحنه‌های تعقیب و گریز خوب از آب درآمده؛ اما به محض ورود به جزیره‌ی تگزاس و سپس خانه‌ی مرد خلاف‌کار، همه چیز افت می‌کند، هم داستان، هم ریتم و هم کارگردانی و در نهایت سر و ته فیلم طوری هم می‌آید که جا برای ساخت نسخه‌ی جدیدی از آن، گذاشته می‌شود.
شاید فرمول ِ فیلم‌ساختن در خارج از مرزهای ایران و موی رنگ شده و استفاده از بازیگرهای غیر وطنی که اجازه دارند زلف بر باد دهند و.. چند بار دیگر جواب دهد؛ ولی دچار ورطه‌ی تکرار شدن، اتفاقی که متاسفانه در آثار سینمایی درام ایران هم اپیدمی شده، ضربه‌ی سخت و کاری‌ای به سینمای کشورمان خواهد زد و هویتش را خواهد ربود. درست مانند کاکتوس ِ ساگوارویی که در پوستر فیلم به جای الف ِ واژه‌ی تگزاس نشسته و به بیننده نوید فیلمی از صحرای سونورا یا چیهوهان در ایالات متحده‌ی آمریکا را می‌دهد؛ اما در حقیقت، فیلم جزیره‌ی تگزاس، کیلومترها با آن شهر و صحرا و صنعت ِ فیلم‌سازی ِ آن‌جا، فاصله دارد.
پی‌نوشت:
۱) برای دریافت اطلاعات بیشتر در مورد فیلم «تگزاس» اینجا کلیک کنید.
۲) اشاره‌ی به دیالوگی از فیلم «مرد آفتابی» ساخته‌ی همایون اسعدیان به این مضمون «ترک همه جای دنیا هست» که نگارنده آن را مصادره به مطلوب کرده.
ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ
