پدینگتون ۲ (۲۰۱۷) (۱)
(2017) Paddington 2
کارگردان: پل کینگ
نویسنده: پل کینگ / سایمن فارنابی
بر اساس داستان پدینگتون خرسه اثر مایکل باند
تهیه‌کننده: دیوید هیمن
ژانر: کمدی / ماجراجویی
محصول: بریتانیا / فرانسه
مدت: ۱۰۰ دقیقه
“توجه فرمایید، با خواندن این مطلب، ممکن است داستان فیلم لو برود.”
فرقی ندارد چه سنی داشته باشید یا در چه حال و هوایی باشید، پدینگتون ِ صاف و صادق، شما را می‌خنداند و خودش را در دل‌تان جا می‌کند. او هم یک کودک شیرین ِ خرابکار و بااحساس است و هم یک بزرگ‌سال ِ شدیدا پای‌بند به درستی و اخلاقیات و این‌ها دقیقا همان خصوصیاتی‌ست که از خرس قهوه‌ای روشن ِ قصه، کاراکتری بی‌همتا ساخته.
پدینگتون با صدای بن ویشاو، کاراکتری‌ست که پل کینگ و سایمن فارنابی با فیلم‌نامه‌ی جدید و بسیار لطیف، دقیق، پر از شوخی‌های پاستوریزه و جالب‌شان، به او اجازه دادند وجوه ِ دیگری از شخصیت ِ کاملا خوبش را هویدا کند و با ندانم کاری‌هایش بیننده را شدیدا بخنداند. پدینگتون ۲، فیلمی به مراتب بهتر از نسخه‌ی اولیه است و کینگ موفق شده دوباره توجهات را به کارگردانی حرفه‌ایش جلب کند.
گرچه آن چیزی که در دنیای واقعی اتفاق می‌افتد فرسنگ‌ها نه، بلکه کهکشان‌ها با آن‌چه که پدینگتون با سلامت شخصیت، مهربانی و راست‌گویی‌اش بدست می‌آورد فاصله دارد؛ ولی در هر صورت تزریق امید به جهانیان، خودش هنر بزرگی‌ست و قابل تقدیر.
پدینگتون لذت بردن از زندگی را ساده و بی‌آلایش، به دیگران می‌آموزد مثلا با یک ساندویچ مارمالاد ساده و یا مرتب کردن اوضاع در هر شرایطی حتی شرایط سخت زندان با یک جوراب قرمز که رنگ‌های خنثی را بشورد و ببرد و در عوض شادابی و دنیایی رنگارنگ، را جایگزین آن کند.
زندانی که پدینگتون در آن گیر افتاده، با دقتی مضاعف، شبیه به زندگی‌های بدون خلاقیت و تکراری اکثر آدم‌های دنیاست و قوانین زمختی که برای بهبود زندگی‌ها وضع شده، اما همان قوانین شده‌اند محدودیت و بلای جان ملت‌ها که شاید با کمی خلاقیت و مهربانی و تغییر دیدگاه نسبت به شرایط، تا حدود زیادی قابل حل باشند، درست مانند چهره‌ای شیک و جذاب که کینگ از شهر شلوغ و پرازدحام لندن بعضا با خیابان‌هایی که تمیز نیست، ارائه می‌کند. شهری که برایش خیلی هنرمندانه تبلیغ شده و چهره‌ی تماشایی آن، در قالب ِ کتاب‌های مصور ِ برجسته و سه‌بعدی که در بین کودکان ِ بزرگ شده با فضای مجازی رو به فراموشی گذاشته، شناسانده شده است؛ تبلیغی توامان برای پایتخت انگلستان و کتاب‌های مصور کودکان.
بازی‌های بازیگران ِ فیلم و جلوه‌های ویژه، با توجه به مجازی بدون ِ خرس کوچک داستان، قابل ستایش است آن هم در فضایی که کاملا انگلیسی‌ست و مشخص است که طراحی صحنه و لباس با وسواس صورت گرفته.
پدینگتون، قهرمانی‌ست که ارزش قول و دوست داشتن را می‌فهمد و با کودکی کردن و کارها و نظرات غیر قابل پیش‌بینی‌اش، یادمان می‌آورد بهتر است زنده بودن و زندگی کردن را با هم اشتباه نگریم؛ قهرمانی دوست داشتنی که همه به یکی مانند او در زندگی‌شان، نیازمندند.
پی‌نوشت:
۱) برای دریافت اطلاعات بیشتر در مورد فیلم «پدینگتون ۲» اینجا کلیک کنید.
ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ ِ
